Innerlijke stilte en Angry Punk

Gastblogger Atmani:

Vreemd om woorden te gebruiken om stilte uit te leggen. In mijn ervaring is de stilte dat waarin alles plaatsvindt. Er heeft zich in mij een shift van focus plaats gevonden. Waar er eerst een identificatie was met alles wat er aan gedachten was is deze veranderd naar een observatie van deze gedachten. Deze observatie is gedachteloosheid. Dat houdt niet in dat er geen gedachten meer zijn, zeker niet. Dit is een grote valkuil in de spirituele zoektocht. Je hebt een hoofd, daarin zitten hersenen, die produceren gedachten (of vangen ze op, als een antenne, daarover verschillen de meningen). Deze gedachten zijn vaak nuttig en hebben een functie, ze zijn bedoeld om ons te doen overleven. Echter vaak is er een constant doorgaande stroom van ideëen, oordelen en fantasieën. Ik kan me nog sterk herinneren dat ik als kind op een nacht wakker in bed lag in paniek. Ik merkte dat ik mijn gedachten niet meer kon stoppen, alsof ik was overgenomen door een grote woordenmachine met een eigen wil waar ‘ik’ niets meer over te zeggen had. Deze paniek is de basis geweest van mijn zoektocht naar een diepere spirituele waarheid.

Angry Punk
In mijn pubertijd begon ik boeken te lezen van Zen boeddhisten, van Carlos Castaneda en van alles wat ik in de bibliotheek kon vinden met betrekking tot spiritualiteit. Er zat veel kaf tussen het koren en veel mensen waar ik een open geest verwachtte bleken toch sterke morele oordelen te hebben met lange lijsten van verboden en geboden waar een ‘normaal’ en gezond mens nooit aan zou kunnen voldoen. Vooral de oordelen over seksualiteit stonden me enorm tegen, hoe kan iets wat zo natuurlijk is met zoveel moraliteit worden behangen? Pas toen ik de boeken van de Indiase mysticus Osho ging lezen ging er in mij iets resoneren. Zijn oorspronkelijke en originele visie op seks en emotie als iets wat doorleeft moet worden in plaats van onderdrukt raakte bij mij een gevoelige snaar. Ik kwam er achter dat ik enorme moeite had met het uiten van mijn emoties, ik kropte alles op en slikte mijn gevoelens in. Op mijn 19e ging ik trainingen volgen op de Osho Humaniversity, een spiritueel therapeutisch centrum in Egmond aan zee. Het eerste programma wat ik deed duurde 14 dagen, het toeristenprogramma. Twee weken lang kreeg ik een nieuwe naam, Angry Punk, en deden we soms dag en nacht door verschillende meditatie- en therapeutische oefeningen met de nadruk op het voelen en de expressie van emotie.

Daarna heb ik verschillende losse weekend workshops gedaan en in 1989 de AUM marathon; 5 dagen geen slaap en min of meer non-stop de intensieve AUM meditatie waarin in 12 stadia in een achtbaanvaart alle basisemoties worden geuit en daarmee gereinigd. Ik werd een van de jongste en eerste AUM meditatieleiders van Nederland. Zoals ik het zie maak je door het doen van deze krachtige meditaties de fysieke kanalen in het lichaam waarmee we ons kunnen uitdrukken weer open. In deze maatschappij zoals die nu is leer je niet hoe je boos moet worden, hoe je moet huilen of wat een gezonde manier is om je seksualiteit te delen.