Ik zei dat ik wilde veranderen. Maar ik deed niks
Er waren genoeg momenten waarop ik dacht: dit is het niet meer, dit werk past me niet, ik voel me leeg aan het einde van de dag en ik mis de energie die ik vroeger had — de bevlogenheid, de uitdaging, het gevoel dat ik ergens écht aan bijdroeg.
Ik vertelde mezelf keer op keer dat het tijd werd om iets anders te gaan doen, dat ik die knoop nu eindelijk eens moest doorhakken, dat ik beter verdiende dan dit constante gevoel van tegenzin en sleur.
En toch bleef ik zitten waar ik zat. Weken werden maanden, maanden werden jaren. Ik veranderde niks.
Mooie plannen
Ik maakte mooie plannen in mijn hoofd, had gesprekken met vriendinnen waarin ik zei dat ik ‘eraan zat te denken’, las artikelen over loopbaanswitches, keek jaloers naar mensen die het wél deden, maar zelf bleef ik veilig binnen de lijnen kleuren.
Het rare is: ik wist heus wel dat ik mezelf aan het tegenhouden was.
Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield met al die excuses over ‘het juiste moment’ of ‘de drukte thuis’ of ‘de zekerheid van een vast contract’, alsof die dingen belangrijker waren dan m’n eigen mentale gezondheid, m’n gevoel van zingeving of simpelweg: m’n leven.
Is dit het nou?
Maar comfort is verraderlijk. Het voelt vertrouwd, zelfs als het je uitput. Je weet tenminste wat je hebt, en ergens is dat genoeg reden om niet te hoeven bewegen. Totdat je ineens beseft dat er niets meer van je overblijft, behalve een goed functionerend masker en een permanent knagend gevoel van ‘was dit het nou?’.
Veranderen begint niet met het maken van plannen
Ik dacht lang dat ik eerst álles helder moest hebben, dat ik pas kon bewegen als ik precies wist waarheen, met welk stappenplan, en hoe ik alle risico’s kon uitsluiten.
Maar dat is een leugen die je vertelt om jezelf te beschermen tegen het onvermijdelijke ongemak dat bij echte verandering hoort.
Wat ik uiteindelijk moest doen, was niet nóg een boek lezen of nóg een cursus volgen of nóg een maand nadenken, ik moest één ding doen: in actie komen.
Ik moest durven zeggen: dit werkt niet meer voor mij. Ik moest ruimte maken voor het niet-weten. Ik moest eerlijk zijn tegen mezelf, en stoppen met wachten tot iemand anders de beslissing voor mij zou nemen.
Pas toen ik bewoog, kwam er iets op gang dat ik al jaren miste
De spanning bleef, maar er kwam iets voor terug: regie, zelfrespect, energie.
Ik voelde weer beweging in plaats van leegte. En het mooie is: ik hoefde echt niet meteen alles anders te doen.
Het begon met één keuze en een moment van eerlijkheid.
Dus als jij dit nu leest, en ergens voelt dat ik het over jou heb, weet dan dat je niet de enige bent die vastzit in wat vertrouwd is, maar dat het wél aan jou is om eruit te stappen.
Want verandering is geen belofte die je met jezelf maakt. Het is iets wat je doet. Of niet.
Durf jij het wél?
Als je dit leest en ergens voelt: shit, dit ben ik — blijf dan niet hangen in dat herkenbare, verlammende niemandsland tussen willen en doen. Je hoeft nog niet alles te weten. Je hoeft alleen te besluiten dat het zo niet langer blijft.
Boek een gratis sparsessie. Geen verplichtingen, geen verkooppraatjes.
Wel een eerlijk gesprek waarin we kijken wat er in de weg zit en wat er wél mogelijk is als je beweegt.