Ik wilde weer dichter bij mezelf komen
Deze zomer gingen mijn partner en ik op mindfulness-zeilreis in Griekenland. Ik hoopte in de mindfulness handvaten te vinden om weer dichter bij mezelf te komen en blijven. Mijn partner werd eerder verleid door het zeilen.
Achteraf beschouwd bleek het (voor beiden!) een ervaring om nooit te vergeten...
Mindfulness begeleider en de schipper
Begeleiders Deep en Francisca zijn twee warme zielen die ons niet alleen hartelijk verwelkomden, maar die doorheen hun begeleiding ook toegankelijk bleven als medereiziger/mens.
Francisca heeft van mindfulness haar manier van leven gemaakt en geniet er duidelijk van om dit over te brengen. Haar programma was gestructureerd, maar voelde toch heel organisch aan. Elk gevoel dat de kennismaking met dit gedachtengoed bij ons teweegbracht mocht er zijn, wat uitnodigde tot open communicatie.
En Deep, een schipper met tonnen ervaring, hield eveneens van diepgang. Hij gaf ons aan boord niet alleen een veilig gevoel en leerkansen ‘op maat’, maar stelde zich naast zijn taak als kapitein ook heel betrokken op. Deze samenwerking inspireerde ons allen. In wederzijds respect leerden we van elkaar en leefden we samen, zonder daarbij onszelf te vergeten. Die ruimte was er. Elke dag opnieuw bepaalden we samen onze koers, in meer dan één betekenis.
Ik heb geen zeemansbenen
Wat een pracht van een catamaran, ‘licht én sterk’ zoals onze kapitein met recht en rede kon zeggen na hun gezamenlijke wereldreis. Mag ik daar nog aan toevoegen : prachtig ! Want ik werd nochtans zonder zeemansbenen - instant verliefd op deze prachtige boot die me op totaal andere wijze in contact bracht met water, wind en het spel van licht en donker in alle natuurelementen er omheen.
Ik voelde me er geborgen en gekoesterd. Uitgenodigd om niet alleen mee zorg te dragen voor dit schip, maar ook voor mezelf. Het aanschouwen van alles rond en in mezelf maakte mijn zintuigen wakker en werkte ondersteunend bij het integreren van mindfulness.
Een intense band met de hele crew
Onze andere medereizigers, écht, oprecht, vertrouwen gevend en nemend, steeds binnen de grenzen die ieder voor zichzelf bepaalde. Er was geen transformatie nodig, buiten deze die zich vanzelf opdrong; het terugvinden van het contact met de taal van je lichaam temidden van deze setting die – toegegeven – hiertoe de optimale omstandigheden bood.
Er werd geluisterd en gesproken, met elkaar maar ook met zichzelf. Al reizend trachtten we de aangereikte handvaten van de mindfulness mee te nemen doorheen de hele dag en nacht (voor de slechte slapers). Samen met de voltallige ‘crew’ dit traject afleggen, creëerde op korte tijd een intense band, waar ik alleen maar dankbaar om kan zijn. Het samenzijn gaf voor mij persoonlijk nog een extra dimensie aan dit toch al bijzondere concept.
Lichtheid van het bestaan
En natuurlijk is er tijdens een vakantie ook ruimschoots plaats voor de lichtheid van het bestaan. Wat heb ik genoten van het immense ‘zwembad’ om ons heen. En welke wondere stille wereld leerde ik kennen in de wereld onder water tijdens mijn snorkelinitiatie. Wiegen in de netten aan dek, lezen, schrijven, al naargelang de stemming rustig of actief zijn… Samenkomen rond de tafel om te genieten van spijs en drank én van de schoonheid waarmee het zich aandient, was telkens weer een deugd voor alle zintuigen. En natuurlijk ook voor de ziel. Hoe kan het ook anders met dit bijzondere gezelschap dat voor mij onlosmakelijk verbonden is met deze reis naar mezelf en wie ik liefheb…
Dankjewel van Peggy!
En de thuiskomst, vraag je je misschien af…
Zeker, het blijft een zoektocht om alle schatten van op zee mee te integreren in het leven aan land. Maar het is niet zo erg om even af te dwalen, zo leerde Francisca ons.
Belangrijkste is om steeds weer terug te keren naar het hier en nu.
En met deze en andere handvaten uit de mindfulness zetten we nu onze eigen koers uit en zeilen we nog steeds verder.
Met heimwee, zéker waar. Heel veel zelfs. Maar ook met vertrouwen. Zelfs als de wind ophoudt met waaien en ‘de motor’ weer heel even de kans krijgt om te veel lawaai te maken.
Want we zijn onderweg, niet alleen in het leven zoals het ons overkomt, maar ook in het leven zoals we het vormgeven.
En hierin leren we nog elke dag bij.